دیروز داشتم دنبال یه نوحه فارسی که قبلا تو تلوزیون شنیده بودم، میگشتم مال یه پیرمرد روحانی بود.. تا گفتم یه پیرمرد روحانی ننم فهمیدو گفت کوثریو میگی؟

منم وقتی سرچ زدم فهمیدم خودشه.. بعدش گفت که بابا سالارم عاشق صدای این پیرمرد بود و همیشه وقتی از تلوزیون پخش میشد صداشو بلند میکرد و با شوق گوش میداد

یهو یادم افتاد که هنوزم که هنوز حسرت به دلم که چرا موقعایی که میرفتم روستامون و میموندم، صداشو وقتی یاسین میخوند ضبط نکردم.. قاری نبود ولی همیشه یاسین رو اینقد قشنگ میخوند که آدم دلش میخواست فقط بشینه پشت در اتاقش و به صداش گوش بده.. رنگ صداش شبیه صدای استاد شهریار بود یه صدای گرم و خسته ای داشت.. هر وقت صدای استاد شهریارو میشنوم یادش میفتم

هییی زندگی.. واقعا نباید اونموقعا تنبلی میکردم، تنبلی که نه یجورایی دلم نمیخواست با این نیت که قراره بعدها وقتی نیست به صداش گوش بدم ضبط نکردم و با خودم قهر میکردم و میگفتم این چه کاریه و چه فکر زشتیه! 

بعد رفتنش خیلی چیزا برام فرق کرد

حتی چند وقت پیش دیگه این افکار به قول گفتنی نفوس بد رو گذاشتم کنار و از بابام خواستم هر وقت شعر میخونه یا زمزمه میکنه صداشو ضبط کنم..

بیشتر از قبل با خونواده عکس میگیرم و خیلیاشو چاپ میکنم.. هر وقت ننه تلنازم میاد باهاش عکس میگیرم.. بیشتر باهاشون وقت میگدرونم.. کمتر به دل میگیرم.. بیشتر بغلشون میکنم..

صدای شهریار

صدای کوثری