هی میام اینجا میخوام یچی بنویسم نه میبینم خیلی شخصی شد زشته فلان چیزو بگم.. عه عه عه این چیه دارم مینویسم مگه دفتر خاطراته یکی بخونه چی با خودش فکر میکنه راجبت.. میام یچیز محتوا دار بنویسم با اونم حال نمیکنم به اندازه کافی تو تل و جای دیگه تولید محتوا میکنیم دیگه وبلاگو نباس قاطی این ماجرا ها کنم.. بعد دیگه کلا پشیمون میشم.. قبلا که هیچکسو اینجا نمیشناختم قشنگ میتازوندم اینجا هر چی داشتمو نداشتمو مینوشتم قشنگ تخلیه انرژی میشدممممممم ولی الان اینطوریم که وای خاک تو سرم اون پسته بود توش فلان چیزو نوشته بودم رو نبینن پا میشم یکی یکی پیش نویسشون میکنم TT

دقت که میکنم کلا تو زندگی عادیمم همینطوریم هر وقت یجای جدید پیدا میکنم برای خودم بودن و بعد یمدت میبینم اونجام ببینم داره عمومی میشه و هر کسی که میخوام و نمیخوام واردش میشه یواش یواش ولش میکنم !

آدم اهل فراریم.. میدونم چیز خوبی نیست ولی اینطوریم TT

همیشه فرار و بر قرار ترجیح میدم.. تو هر موقعیتی.. و این باعث شده اکثرا ذهنیت منفی نسبت بهم داشته باشن و بعضی وقتام خودمم از خودم بدم میاد بخاطر همین.

حس میکنم مربوط به تحلیل رفتار بقیه باشه که بیش از حد ذهن و رفتار بقیه رو تحلیل میکنم و وقتی تعداد آدم دورم بیشتر میشه و تمرکزم کمتر میشه و نمیتونم تعداد بیشتریو هندل کنم و آخر کاری مجبور میشم همشونو بدون استثنا ول کنم! 

کلا دوست دارم اطرافم محدود به چند نفری باشه که میخوام و کمتر با آدمای جدید میتونم کنار بیام.. آدمای جدید انرژیمو میگیرن چون تا بیام اینارو هم بشناسم و تحلیلشون کنم کلی ذهنمو خسته میکنه و این از توان منه همیشه خسته خارجه..

در کل خواستم اعلام زنده بودم بکنم و بگم که گهگاهی میام اینجا ببینم پیامی پاسخی نطری چیزی نباشه.. البته که هیچی نیست متاسفانه یا خوشبختانه.. 

همیشه از معما و کلا کشف کردن یچیزی لذت میبرم چه یچیزیو خودم کشف کنم چه یکی دیگه کشف کنه، در هر حال لذت میبرم!

یکی از سرگرمیای من شگفت زده کردن آدماس اینکه یکاری کنم خودشون یچیزیو کشف کنن و بفهمن درموردم حالا نمیشه گفت سرگرمی ولی یکی از چیزایی که دوستدارم و ازش لذت میبرم! البته در جهت مثبت ها.. از کارایی که ملت زهره ترک شن نه بیشتر کارایی که یهویی سوپرایز و خوشحال شن یا حداقل ناراحت نشن بعدش..

من اینطوریم که دوستدارم درمورد آدمای اطرافم مخصوصا دوستام یا کسایی که دوستشون دارم بیشتر بدونم، دوستدارم کشفشون کنم بنظرم هر آدمی جالبه و چیزای جالبی برای کشف داره و جدا هم همینطوره آدما خیلی جالبن؛ البته که به کشف هر کسی علاقه ندارم همونطور که گفتم بیشتر این حسم نسبت به کسایی که خیلی حس نزدیکی بهشون داشته باشم.. و این حس رو متقابل هم دوست دارم.. اینطوریکه دوستدارم کسی که دوستم داره بیاد کشفم کنه یا بخواد درموردم بیشتر بدونه چون بنظرم آدما با کشف همدیگه بهم علاقمند میشن.. هر کسی و فرقی نداره کی باشه چطور آدمی باشه.. چه یه آدم بد باشه چه خوب.. نظر من اینه شما اگه به کشف یه آدم بد هم بپردازید یواش یواش بهش علاقمند میشید نه که عاشق و اینا ها کلا میگم علاقمند میشین بهش.. نمیدونم دلیلش چیه ولی هر چی هس من نظرم اینه که کشف کردن آدما، باعث نزدیکتر شدن آدما بهم میشه و حتی علاقمند شدن.. و کلا بخاطر همینه که خیلی رو این کشف و شناختن زومم و برام مهمه.. مخصوصا تو بحث انتخاب یه آدم برای نزدیک شدن بهش.. اولین چیزی که بهش دقت میکنم اینه که تا چه حدی درموردم کنجکاوه؟! 

شاید بخاطر همینه خیلی سعی نمیکنم درمورد هر کسی بدونم یا کنجکاوی کنم چون حس میکنم ممکنه جالب بیاد برام یا خوشم بیاد نمیدونم واقعا ولی باعث همچین حسی میشه که نخوام درمورد هر کسی کنجکاوی کنم.. و برا همین کلا خیلی محتاطانه درمورد هر چیزی کنجکاوی میکنم با اینکه بشدت آدم کنجکاویم! 

و جدا این برای شخصیتی مثه من سختمه که در عین حال که بشدت آدمیم که سعی میکنه درمورد همه چی بدونه ولی چون ظرفیتشو ندارم هم باید یسری محدودیتا براش بزارم تا کار دستم نده.. 

نمیدونم شاید از پایه نظر غلطی باشه که همچین چیزی معیار باشه.. ولی باحال و جالبه و دوست دارم!

هه فردا تولدمه..

جدی یواش یواش حس پیری میکنمTT

البته تولدم شناسنامه ام با تولد اصلیم ده روز فرق داره بخاطر نیمه اول شدن و یسال زودتر رفتن به مدرسه.. یادمه همیشه تو کلاسمون تولد هر کی که میشد بهش یه کارت تبریک تولد از مدرسه میدادن (کارت هدیه پولی نه ها از این کارتای صورتی ساده که توش تولد رو تبریک میگن) و همیشه خدا هشت مهر چشامو به در میدوختم و منتظر بودم که هر لحظه کارت تبریک بهم بدن.. این داستان چند سالی ادامه داشت (دوران ابتدایی) و فکر میکردم منو دوست ندارن برا همین مدرسه بهم کارت تبریک نمیده! جقدم سرش غصه خوردم وایی هنوزم که هنوزه یاد اون سالا میفتم دلم برای مظلومیتم میسوزه

بعدها من فکر کنم یا اواخر راهنمایی یا اواسط دبیرستان بود که فهمیدم این هشت مهری که همیشه تولد میگیریم تولد اصلیه منه و تولد شناسنامه ام که بقیه میدونن مال شناسناممه برای همین منه خنگ کل اون چند سالو الکی غصه خوردمو و چشم به راه بودمTT

کلا انسان حواس پرتیم اونم از نوع شدیدش که فکر کن.. بعد چند سال اونم تو دوران راهنمایی فکر کردم بهش و فهمیدم که چون یکم بهش دقت نکرده بودم چندسالم با غصه سر شد.. 

+ و اینم بگم از بچگی میدونستم تولد شناسنامه ام با تولد اصلیم فرق داره ولی تاحالا فکر نکرده بودم که مدیر مدرسمون اینقدی بهم نزدیک نیست که بدونه تولد اصلیم با تولد شناسنامه ام فرق دارهTT

چند هفته ای میشه که کانال آموزش ادیت یوتیوبم رو هم راه انداختم و آموزشایی که قبلا ضبط کردم رو اونجا هم آپلود میکنم و خداروشکر تو سه هفته سه برابر شد سابش.. درواقع به یه چنل یوتیوب فارسی برخوردم و یسری نکاتی که گفت رو رعایت کردم و حس میکنم تاثیر مثبتی داشته.

یکم که محتواشو چک کردم دیدم دوره هم میفروشه، دوره مانیتایز چنل یوتیوب و خب جالب اومد برام و یه چند روزی ویدیوهاشو دنبال کردم تا ببینم چطوره واقعا..

تازگیا حس میکنم همه چی در جهت مثبت دست به دست هم دادن و حس خوبی بهم تزریق میکنن.. هییی خداروشکر

انگاری کائنات هی دارن خوشحالم میکنن.. خدابخیر کنه

نمیدونم چرا این تیکه اش باعث میشه بخوام گریه کنم..

:)

میدونم نرمال نیست که با صدای پنکه و سشوار بخوابم ولی نه تا حدی که بگم مریضم.. آبجیم یجوری ترسوندتم درموردش، میترسم مریضی چیزی داشته باشم!

یعنی کسی نیست که از این برنامه صدای پنکه داشته باشه و با گوش دادن بهش خوابش بگیره؟!

بنظر من که خیلیا اینطورین حتی یجا خونده بودم برای خوابوندن بچه از این صداهای فیک سشوار یا خود سشوار استفاده میکنن!

اممم امیدوارم چیز بدی نباشه

سریال عزیزترینم رو شروع کردم امیدوارم سد اند نباشه..

تازگیا رفتم رو مود دیدن فیلمای عاشقانه درام..البته که غالب مواقع سلیقم همینه ولی الان بنظرم بیشتر شده!

بعضی وقتا حس میکنم اگه من تو دهه پنجاه بودم شاید بهتر بود بنظرم روحیه ام خیلی بیشتر با اون دوران سازگارتره! نمیدونم شاید اگه اون دورانم بودم بازم ممکن بود نتونم خودمو با مردم وفق بدم و مثه همیشه جدا میفتادم از جمع، نمیدونم..

در کل حس میکنم اهل زندگی کردن نیستم حس میکنم زندگی یعنی همیشه در حال دویدن باشی مهم نیس مقصد کجاس فقط باید بدویی و این همیشه برام خسته کننده بوده..اکثر آدما میتونن اینکارو انجام بدن ولی من..

کلا برای منی که راه مهمتر از مقصده قابل هضم نیست و هیچجوره نمیتونم بپذیرمش و اینطوری میشه که همیشه خدا از قافله عقب میمونم..

4 Minutes رو نگا کردم رسما پ..رنه! ودف چخبرههه!!!!!!!!!!!!!!!!!!! نکه بدم بیادااا ولی خب..

ولی یچیو باس اعتراف کنم لامصب یکی از یکی کراش تر.. من نمیتانمممممممممم دیگههههه

انگاری نویسنده یواشکی حرف دل منو شنیده و همچین دیالوگی نوشته..!

سریالش خیلی قشنگی بود، بالاخره یه هپی اندTT

البته جزو هپی اندایی هستش که بعد از کلی شکنجه روحی روانی، آخرش باعث میشه یه لبخند بین اشکات شکل بگیره..