حال هیچی نیست نمیدونم از گرماس یا باز حس پوچی که گهگاه راهشو گم میکنه، اومده سراغم

نه دوست دارم دراز بکشم همش نه حال دارم پاشم.. پنکه دیگه دستو پاهامو سر کرده..

اتاقم(اتاق کارمه بهش میگم کارگاه) یجورایی زیر شیراونیه و بالاس، کولرم نمیشه فعلا روشن کرد و با پنکه هم نمیتونم تو اون گرمای بالا دووم بیارم از صبح تا شب از اینور خونه به اونور خونه در حال مهاجرتم

روزای عادی دارم ولی وقتیم روزای عادی دارم باز باس فکر آینده و اینکه چیکار باید بکنم و چه گلی به سرم بگیرم دهنمونو سرویس کنه..

یعنی خودمم نخوام دوربریام یادم میندازن خوب از الان میخوای چه گهی بخوری؟ فردا پسفردا میخوای چه گهی بخوری؟

من نخوام بفکر آینده باشم باید کیو ببینم؟ الانم مگه چشه؟ عیبی داره؟ ایرادی داره؟ مگه قانون گذاشتن از فلان سن به بعد دیگه یا باس ازدواج کنی یا بری یه شغل رسمی داشته باشی! 

زندگیه دیگه بازی که نیس این مرحله رو رد کردم سریع اونیکی مرحله رو هم رد کنم و هی زود زود همه اشو طی کنم..!

دوستدارم هیمنطوری که هستم باشم..

کی گفته برای زن جماعت واجبه شغل داشته باشه؟ اصن کی گفته مستقل بودن زن یعنی شغل رسمی داشتن و خونه مجردی داشتنه؟ کی گفته از یه سنی به بعد باید ازدواج کنه با هر ننه من غریبی که از راه رسید؟ من دوست دارم اصن تا عمر دارم تو خونه بابام باشم! به کسی چه مربوطه!

از هر چی بذهنم میرسه مینویسم.. بابام میگه زنا وقتی با هم حرف میزنن سرو ته حرفاشون مشخص نیست تهشم بدون اینکه به هدف خاصی برسن تموم میکنن حرفاشونو و خیلی نرمال به زندگی عادیشون برمیگردن انگار نه انگار که چند دیقه پیش داشتن بحث میکردن زمین و زمانو بهم میبافتن!

فکر کنم خاصیتمونه برای ادامه فقط میخوایم تو یجایی تخلیه شیم.. یکی با نوشتن یکی با صحبت کردن..

شارژ لبتابم داره ته میکشه فکر کنم دیگه گوشیم تا الان شارژش پر شده برم ادامه انیمه ام رو ببینم